Zanim zapadła w końcu 1935 roku decyzja o budowie nowego ośrodka nadawczego w Wiązownej funkcjonowały następujące długofalowe telegraficzne ośrodki nadawcze w służbie stałej : w Babicach, Krakowie, Radomiu, i w Gdyni.
Ireneusz Dobiech na stronie
http://www.nadajnik-babice.pl/ opisał Polską Stacja VLF w Babicach pod Warszawą.
Stacja została oddana do użytku 1 października 1923 roku i zapewnia stałą łączność telegraficzną
W oficjalnym otwarciu, które miało miejsce 17 listopada 1923 r., uczestniczyli goście honorowi: Prezydent RP Stanisław Wojciechowski oraz Minister Poczt i Telegrafów Jan Moszczyński. Ówczesne
władze traktowały ten obiekt priorytetowo. Jak pisał Tadeusz Malarski w księdze pamiątkowej pt. Dziesięciolecie Polski Odrodzonej 1918-1928: ”Centrala owa to wspaniałe dzieło techniki amerykańskiej, pokaźny czyn Ministerstwa Poczt i Telegrafów na polu radiotechniki" była wówczas największa w Europie - emitowała sygnały na falach bardzo długich, co umożliwiało nawiązanie łączności m.in. ze Stanami Zjednoczonymi i Japonią.
Stały zasięg stacji wynosił około 6400km, Stacja najpierw używała znaków AXL i AXO, a później SPL, SPO.
Jako nadajniki służyły dwa generatory Alexandersona o mocy 200kW każdy wytwarzające falę elektromagnetyczną o częstotliwościach 14,29kHz i 16,42kHz . Antena składała się z 10 masztów antenowych o wysokości 127,5m i zbudowanych wzdłuż linii o długości 3,2km. Maszty utrzymywały trawersy, każdy o długości 48m na których zawieszone było 16 przewodów antenowych.
Maszty i system uziemień zbudowało „Towarzystwo Przemysłu Metalowego K. Rudzki i Ska”. Wzdłuż linii masztów wytyczono drogę i ustawiono betonowe posterunki wartownicze.
Radiostacja oprócz wież posiadała również zabudowania techniczne. W budynku radionadawczym znajdowały się dwa nadajniki o łącznej mocy 400 kW. W innym była elektrownia wyposażona w generator o mocy 500 kW, silnik dieslowski z prądnicą oraz bateria akumulatorów. Wszystkie obiekty usytuowano w terenie rozciągającym się od dzisiejszej ul. Hubala Dobrzańskiego w Latchorzewie w kierunku pn - wsch. do Wawrzyszewa.
Personel techniczny Stacji Nadawczej stanowiły początkowo dwie (później trzy) zmiany obsługujące radiostację, obsługa elektrowni i kotłowni, brygada antenowa oraz majster warsztatowy i elektromonter razem około 20 osób.
Stacja nadawcza zajmowała 400 ha ziemi, a łączne koszty inwestycji ówczesna prasa oszacowała na dwa miliony dolarów.
Pracę Radiostacji nadzorował Urząd Radiotelegraficzny Transatlantycki, który pod koniec 1933 r. wszedł w skład nowo utworzonego Urzędu Telekomunikacyjnego. Od 1935 r. znów działał samodzielnie jako Urząd Radiotelegraficzny Babice (od 1936 r. UR Boernerowo).
W 1932 r. z inicjatywy ministra poczt i telegrafów Ignacego Boernera na wschodniej części gruntów stacji nadawczej ruszyła budowa osiedla resortowych domów mieszkalnych, które nazwano Osiedlem Łączności Babice, przemianowanym w 1936 r. na Boernerowo.
Od października 1934 r. można było tam dojechać tramwajem.
Stacja w Babicach pełniła tylko funkcję nadawczą, stacja odbiorcza znajdowała się w Grodzisku Mazowieckim. Praca na obydwu stacjach odbywała się zdalnie z Centralnego Biura Operacyjnego w Warszawie.
W uzupełnieniu historii tego ośrodka dodam iż pełnił on również rolę Centralnej Krótkofalowej Stacji Nadawczej.
W 1932 r. rozpoczęto instalowanie kolejnych nadajników tym razem krótkofalowych telegraficznych wyprodukowanych przez Państwowe Zakłady Tele- i Radiotechniczne w ilości 2 szt. o mocy od 2 KW które pracowały do końca 1936r a następnie stanowiły rezerwę operacyjną.
W 1934r zamontowano pierwszy lampowy nadajnik krótkofalowy dużej mocy (SPW – 20KW), a w następnych latach:
1936r (SPD - 20 KW) - oba pracowały na kierunku radiowym - Ameryka Północna,
w 1937 dwa 10 KW (SP19 i SP25) pracujące na kierunku radiowym - Ameryka Południowa.
W drugiej połowie października 1938 r. zamontowano dwa dalsze nowe nadajniki KF (SP48 i SP31) które zlokalizowano również w budynkach przy koszarach Fortu Babice, tam też zlokalizowane były maszty antenowe siedmiu kierunkowych krótkofalowych systemów antenowych.
Możliwe stało się wówczas uruchomienie bezpośredniego połączenia radiotelegraficznego z Argentyną i Brazylią oraz usprawnienie łączności z Japonią Syrią i Egiptem.
Stąd transmitowano również audycje Polskiego Radia, których odbiorcami była Polonia Amerykańska, Polacy w Niemczech i w innych krajach.
Pierwszą stacją krótkofalową nadającą audycje radiowe w AM dla Polskiego Radia była radiostacja o znaku SPW.
Radiostacja krótkofalowa SPW zainstalowana w listopadzie 1934r była przystosowana początkowo tylko do pracy telegraficznej ciągłej i tonowanej, a od 1936r po jej modernizacji o stopnie modulacyjno-manipulacyjne również na fonii.
Dane stacji były następujące:
Moc w antenie w warunkach normalnej pracy telegraficznej wynosiła ok. 20 KW.
Układ stopni nadajnika: Generator wzbudzający, 2 lampy Q B (stopień I), 4 lampy
Q B 3 /5oo (stopień II) wreszcie 2 lampy TA 12/20000 (stopień III końcowy).
Fonia – 10 KW
Modulacja anodowa w ostatnim stopniu sterującym zbudowanym na 2 lampach QB3/500 w układzie push-pull .
W modulatorze pracowały 3 lampy MA4/500 i jedna MC1/50
Sygnał modulujący w paśmie 200-3000Hz o nierównomierności sygnału akustycznego nie większej od 3 dB/oktawę. Przy częstotliwości 800 Hz głębokość modulacji 60%
Źródła zasilania: Stacja była całkowicie zasilana z sieci prądu zmiennego trójfazowego
o napięciu 470V. Lampy żarzone były prądem zmiennym. Jako źródła napięcia anodowego użyto dwa prostowniki rtęciowe szklane, prostownik 3 KV – 1 A. oraz 10KV- 5 A.
Stacja pracowała fonią na częstotliwości 13 635 kHz, a na telegrafii na 13 380 kHz.
Pracowała przy wykorzystaniu anteny kierunkowej o głównym kierunku promieniowania skierowanym na Amerykę Południową lub Japonię.
Oprócz anteny kierunkowej wykorzystywana była również pozioma antena dipolowa do łączności europejskich.
W dniu 20.VIII. 1935 r. miała miejsce próba nadawania na fonii, przy czym nasłuchy były robione przez centralę odbiorczą w Rzymie. Wyniki zakomunikowano radiodepeszą. Depesza podawała: „Stopień wymodulowania dobry (ok. 60%), jakość modulacji dostateczna, poziom szumu mały - ok. 30 dB, ogólna wartość sygnału - dobra (ok. 70% wartości sygnału ze studia).
W pierwszej połowie października stacja nadawała programy próbne i była dobrze słyszana w Ameryce i Europie.
Stałą prace foniczną rozpoczęła w lutym 1936r nadając początkowo dwa razy w tygodniu godzinne programy w języku polskim, a od maja 1936r. do wybuchu II wojny światowej cztery razy w tygodniu specjalny program dla emigracji polskiej za oceanem.
SPW nadawała program w poniedziałek, środę i piątek, od godz. 18:30 do godz. 19:30 i w niedzielę 17:30 do 19:30 wg. czasu środkowo-europejskiego. Dodać należy, że radiostacja w Babicach (Boernerowie) wykorzystywała specjalne przełączane anteny kierunkowe, które pozwalały na zwiększenie siły odbioru w Ameryce północnej.
Radiostacja ta stała się wzorcem do budowy podobnych nadajników krótkofalowych budowanych przed II WŚ w Polsce.
W czasie II WŚ SPW wykorzystywana była po przestrojeniu na pasmo 13,850-13,975 MHz przez Niemców jako stacja tylko telegraficzna.
Powojenna stacja pracująca pod znakiem SPW to już zupełnie inny nadajnik, który został zainstalowany czasowo w Warszawie na Służewcu, a następnie przeniesiony do Radiówka, aby po jego likwidacji trafić do Obiektu Radiokomunikacyjnego w Porębach Leśnych w Gminie Stanisławów.