Dziś w południe minie 36 rocznica oddania do użytku super nowoczesnej jak na tamte czasy a jednocześnie jednej z największych i najsilniejszych stacji nadawczych na świecie. Wyposażona w najnowocześniejszy sprzęt z dwoma potężnymi nadajnikami szwajcarskiej firmy Brown - Boveri których ogólna moc emisyjna wynosiła 2000 kW. Anteną nadawczą był najwyższy na świecie maszt, którego wysokość wynosiła 646.38 m. Wybudowanie i uruchomienie takiego obiektu w Polsce bądż co bądż zacofanej technicznie, było dużym i na skale światową, osiągnieciem polskich inżynierów i robotników którzy dokonali tego nie powtarzalnego dzieła. I chwała im za to, ze mogliśmy a szkoda że tak krótko, spoglądać na tą niebotyczną konstrukcję masztu a jednocześnie upajać się doskonałym odbiorem, pierwszego programu Polskiego Radia, daleko poza granice Polski.

Pozwalam sobie przypomnieć że dokładnie 37 lat temu w samo południe emisję programu pierwszego Polskiego Radia podjeła super nowoczesna i jedna z najsilniejszych stacji długofalowych i nie tylko na świecie , Warszawska Radiostacja Centralna w Konstantynowie k/ Gąbina. Uruchomienia radiostacji dokonał ówczesny członek biura politycznego PZPR. premier pan Piotr Jaroszewicz.

Dziś w południe mija 38 rocznica oddania do użytku radiowej stacji nadawczej Konstantynowie z największym (niestety już nieobecnym) masztem w Europie.

30 VII 1974r. jednym z ważniejszych wydarzń w naszym kraju tego dnia, było oddanie do użytku nowej super nowoczesnej radiostacji długofalowej w Konstantynowie k/ Gąbina. Tak, to już 38 lat od tamtego momentu, gdy w samo południe emisję programu pierwszego P.R. przejął od radiostacji w Raszynie, obiekt, który rzucił na kolana, cały radiowy świat. Dwa o potężnej mocy nadajniki o zaawansowanej technologii jak na tamte czasy oraz, najwyższy na świecie, maszt antenowy, wzbudziły podziw w wielu narodach świata. Radiostacja ta pracowała tylko 17 lat. Długo odkładany remont masztu, zakończył się katastrofą tegoż. Nigdy nie został odbudowany pomimo takich planów i uchwalonej sejmowej ustawy. Pozostały tylko wspomnienia o nim i nie wykorzystany sprzęt nadawwczy znajdujący się w popadającym w ruinę budynku stacyjnym.

Widzę , że Tadeusz jeszcze nic nie napisał to w paru słowach przypomnę . Dzisiaj o godz. 12:00 minęła 39 rocznica uruchomienia radiostacji w Konstantynowie z potężnymi nadajnikami firmy Brown&Boveri i najwyższym masztem na świecie który 8 sierpnia 17 lat później uległ awarii. Niestety radiostacja od tamtej pory nadal niszczeje.

To że nic nie napisałem, nie znaczy że nie byłem myślami w tamtym, jakże ważnym w historii polskiej radiofonii, dniu. Przed nami okrągła 40 rocznica uruchomienia radiostacji, którą my prawdziwi fani tego obiektu, powinniśmy jakoś uczcić. Mamy cały rok,ażeby się nad tym, zastanowić. Idealną sprawą, było by powołanie do życia Stowarzyszenia Miłośników Najwyższego Masztu Radiowego Na Świecie. Wielu z nas zadeklarowało przystąpienie do niego a i sporo przybyło nowych kolegów, którzy być może, również wyrażą taką chęć. Fajnie by było, ażeby coś takiego istniało, co by było dopełnieniem tej strony o RCN. w Konstantynowie.

Mija właśnie 41 rocznica oddania do użytku Radiowego Centrum Nadawczego w Konstantynowie. W początkowym okresie obiekt ten miał nazwę Warszawskiej Radiostacji Centralnej w Gąbinie. 41 lat później, trudno wyrokować, jak by wyglądała codzienność funkcjonowania tej stacji nadawczej w dobie następującej cyfryzacji i odchodzenia od nadawania analogowego również w radiofonii. Wiadomo że Konstantynów nie był przystosowany do emisji cyfrowej, ale był plan już po katastrofie, zainstalowania w Konstantynowie nadajnika cyfrowego do emisji telewizyjnej z wykorzystaniem istniejącego jeszcze masztu radiolinii .Ale i ten plan zarzucono nie wiedzieć czemu. Ale jedno jest pewne. Demontaż urządzeń które w większości uległy dekapitalizacji, musi nastąpić, bo jest bez sensu utrzymywanie tego nikomu nie potrzebnego obiektu.

Tak sobie myślę, że szkoda, że chyba wszystkie (nie tylko Konstantynów) złomowania odbywają się dziwnie po cichu. Nie ma żadnej możliwości zrobienia zdjęć, otrzymania czy nawet kupienia jakiejkolwiek pamiątki. Jakby to była jakaś największa tajemnica państwowa.
Ciekawe czy naprawdę wszystko idzie na złom, czy może jednak ktoś choćby po cichu zachowa sobie jakąś lampę czy cokolwiek innego. Nikogo nie najdzie refleksja, żeby choć coś zachować i może kiedyś wykorzystać w jakiejś ekspozycji muzealnej?

Nie szczęściem Konstantynowa było to, że został wybudowany w Polsce, kraju o niskiej wiedzy technicznej społeczeństwa, dlatego nikogo to nie obchodzi że taki obiekt jest na granicy ruiny. Przez tyle lat nie potrafiono czy po prostu nie chciano, jakoś wykorzystać to byłe RCN, zresztą nie tylko to. Dlatego straszy swoim widokiem jak się przejeżdza obok niego. Wyjątkowym zdarzeniem było to, że pozwolono kilku osobom, wejść na teren i zwiedzić ten obiekt niedostępny dla innych, ale zgodę na to musiała wydać, sama kierownicza góra w Warszawie w osobie pana dyrektora. Było to trochę moim zdaniem na zasadzie, niech wejdą zobaczą zrobią trochę zdjęć i dadzą nam spokój. Dlatego nie ma co liczyć na jakieś pamiątki w rodzaju lampy czy voltomierza z tablicy rozdzielczej. Jedyną pamiątką z tego obiektu, jest ta strona z bogatą dokumentacją techniczną i fotograficzną i to musi wystarczyć.

Były plany postawienia (wkopania w ziemię) przed budynkiem głównym jednego z segmentów masztu z pomostem, który nie uległ znaczącemu zniszczeniu. Niestety na planach się skończyło. Cały złom pocięto i sprzedano. Prawdą jest natomiast, że ludzie tam pracujący, zabierali co nieco na pamiątkę. Miejscowym też się trochę stali dostało
Lampy przeszkodowe były najbardziej wrażliwymi urządzeniami na maszcie, więc co najwyżej można było zbierać czerwone resztki szkła. W najlepszym stanie były tylko uszczelki, które nie zniszczyły się podczas upadku

Nikt wtedy nie myślał nostalgicznie (a szkoda), trzeba było szybko uprzątnąć teren pod nowy maszt. No i uprzątnęli...